Nieuws

In principe buig ik voor harde feiten. Indien de betonrot en metaalmoeheid van het stadion echt niet tegen te gaan is, dan moeten we daar aan geloven. Maar iemand moet mij uitleggen waarom er in de nieuwe plannen van de voetbalclub wél woningen in het rijksmonument staan. De constructie was toch juist ‘op’? Het alternatieve actieplan ‘Red de Kuip’ strooide recentelijk nóg meer roet in dit verhaal. Volgens hen is het stadion best te redden met moderne bouwtechnieken en architect Adriaan Geuze maakte een plan dat meer dan de helft goedkoper is dan de nieuwbouw.

We klagen over de verdwenen historische monumenten in Rotterdam. Als het niet de Duitsers zijn geweest, dan hebben de slooplustige modernisten van ná de oorlog het wel gedaan. En toch leren we er niet van. Want Stadion Feijenoord is één reusachtig stuk tastbare historie. Als het staal moe is, dan komt dat omdat het zucht onder een lange geschiedenis van mooie én treurige momenten in onze stadsgeschiedenis: beginnend bij de droom van Leen Zandvliet, de bouw in de crisisjaren door Brinkman & Van der Vlugt, de razzia in de oorlog en natuurlijk de successen van Feyenoord en het Nederlands elftal.

Het tegenargument is: alle stadions gaan met de tijd mee, dus moeten wij ook, maar dat is een misvatting. We lopen juist vóór op de rest als we het stadion in ere weten te houden. In de toekomst zit heel Europa in die ongezellige multifunctionele massahallen waar af en toe ook nog een partijtje voetbal wordt gespeeld. Wij vertellen ondertussen tegen onze kleinkinderen die naast ons op de tribune zitten dat dit stadion al meer dan hon-derd jaar oud is. (“Echt waar oma? – Ja, écht waar”) Iedereen zal prijzen hoe authentiek en uniek ons stadion is als historisch monument. Exact, dát waar we juist in deze stad zoveel behoefte aan hebben.